Λορέντζο Πελεγκρίνι: Από "αρχηγός της ομάδας" σε "Αρχηγός της Ρόμα".
Πέτρος Παπαποστόλου
Κάθε φορά που αντικρίζω το περιβραχιόνιο του αρχηγού μίας ομάδας, στο νου αυτομάτως παρελαύνουν σπουδαίες μορφές του ποδοσφαίρου. Υποκειμενικά μιλώντας, και δίχως να θέλω να αδικήσω πολύ μεγάλους παίκτες του παρελθόντος που φόρεσαν το περιβραχιόνιο στο μπράτσο τους, ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό ως ο κατ' εξοχήν "Αρχηγός" είναι ο Φραντσέσκο Τότι. Συνάμα, αθλητές όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν, ο Χαβιέ Ζανέτι, ο Τζον Τέρι, ο Ρόι Κιν, ο Στίβεν Τζέραρντ και άλλοι πολλοί, κορυφαίοι του αθλήματος, αναδύονται από τα συρτάρια της μνήμης μου και ενισχύουν στη σκέψη μου την "αρχετυπική" εικόνα ενός μαχητικού ποδοσφαιριστή, που πολεμάει για το σήμα στο στήθος, και όχι για τον τραπεζικό του λογαριασμό.
Και φτάνω στον Πελεγκρίνι. Στον σημερινό αρχηγό της Ρόμα, στον άνθρωπο που κουβαλάει στο μπράτσο την ιστορία και τις αξίες των τζιαλορόσι, και που "αναγκαστικά" ανακαλεί στη μνήμη του μέσου φιλάθλου των "Λύκων" τον μεγάλο Ντανιέλε Ντε Ρόσι και τον ακόμη μεγαλύτερο, Φραντσέσκο Τότι. Διότι το να είναι κάποιος αρχηγός στη Ρόμα δεν είναι απλό πράγμα. Τα "φαντάσματα" των Τότι και Ντε Ρόσι είναι όχι απλώς ζωντανά, αλλά αθάνατα. "Στοιχειωτικά". Ο δε Ντε Ρόσι κάθεται ( -βασικά, είναι μονίμως όρθιος...- ) στον πάγκο της Ρόμα, αποτελώντας έναν ζωντανό θρύλο στα μάτια των ποδοσφαιριστών και των φιλάθλων τού σχεδόν πάντα κατάμεστου Ολίμπικο. Είναι σε όλους προφανές ότι το να φοράει κάποιος το σήμα του αρχηγού είναι σύνηθες, αλλά το να αποδεικνύεται ένας παίκτης πραγματικός "Αρχηγός" σε έναν σύλλογο όπως η Ρόμα είναι δύσκολο.
Ο Λορέντζο Πελεγκρίνι γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου του 1996 στη Ρώμη. Αποτελεί ένα γνήσιο τέκνο των ακαδημιών της Magica, παρ'όλο που την περίοδο 2015-2017 παραχωρήθηκε ως δανεικός στη Σασουόλο. Τα πρώτα αγωνιστικά χιλιόμετρα του Πελεγκρίνι ήταν επιτυχημένα, αφού σε 47 εμφανίσεις πρωταθλήματος με την μαυροπράσινη φανέλα ο νεαρός μέσος πέτυχε 9 τέρματα. Επέστρεψε στη Ρόμα, όμως το επίσημο ντεμπούτο του με τη φανέλα των "Λύκων" έγινε πριν φύγει για τη Σασουόλο, σε ηλικία 19 ετών, στις 22 Μαρτίου του 2015. Εκείνη την περίοδο προπονητής της Ρόμα ήταν ο Ρούντι Γκαρσία (προπ.: 2013-2016).
Έπρεπε να περιμένει μέχρι το 2017, όταν ο ψηλόλιγνος μέσος επέστρεψε μετά τον δανεισμό του στην "Αιώνια Πόλη" και έκτοτε αποτελεί αναπόσπαστο "γρανάζι" στην "μηχανή" των τζιαλορόσι. Η ιστορία θέλησε από αυτόν να είναι ο αρχηγός της ομάδας στον νικηφόρο τελικό του νεοσύστατου Conference League το 2022, όπως και στον χαμένο τελικό του Europa League το 2023.
Μέχρι τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές, ο Πελεγκρίνι μετράει 191 εμφανίσεις με την φανέλα της Ρόμα και έχει πετύχει 31 τέρματα. Ήδη την τρέχουσα περίοδο, ο διεθνής μέσος μετράει 6 γκολ και γενικώς δείχνει αναγεννημένος.
Είναι αλήθεια ότι ασκήθηκε έντονη κριτική τόσο στον ίδιο όσο σε ολόκληρη την ομάδα, ειδικά κατά τους τελευταίους μήνες που ο Ζοζέ Μουρίνιο προπονούσε την Ρόμα. Και πράγματι, η ομάδα του Πορτογάλου τεχνικού έδειχνε τον τελευταίο καιρό αρκετά κουρασμένη, δίχως δημιουργικές ιδέες μέσα στο γήπεδο, ικανή να "καταπιεί" τους παίκτες της, αλλά και να απορροφηθεί από την γκρίνια που επικρατούσε στα αποδυτήρια και που εκδηλωνόταν στον αγωνιστικό χώρο.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν υποτιμώ τον Μουρίνιο ούτε μειώνω την τεράστια προσφορά του στην Ρόμα. Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι ο Πορτογάλος τεχνικός εντάσσεται δικαίως μέσα στους σπουδαιότερους προπονητές που γνώρισε ποτέ το ποδόσφαιρο. Ανέβασε τη Ρόμα, ενίσχυσε το Brand Name της, προσέλκυσε μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου να φορέσουν τη φανέλα της, έδωσε στους τζιαλορόσι το πρώτο τους ευρωπαϊκό τρόπαιο ( μετά το Κύπελλο Εκθέσεων [Inter-Cities Fairs Cup] του 1961), και έχει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο ότι η Ρόμα φιγουράρει τρίτη στη λίστα των περισσότερων εισιτηρίων διαρκείας στην Ιταλία (40.000) και όγδοη ανά τον κόσμο στον μέσο όρο προσέλευσης φιλάθλων στο γήπεδό της (μ.ο. 62.109 για τη σαιζόν 2023-24). Παρ'όλα αυτά, θεωρώ ότι ο ο κύκλος του Μουρίνιο έκλεισε στη Ρόμα, και η φυγή του "Special One" λειτούργησε πράγματι για καλό.
Μέσα στα καλά αυτής της φυγής ήταν η αναγέννηση του Πελεγκρίνι. Ο Ιταλός μέσος φαινόταν (στα μάτια μου) χαμένος στο σύστημα του Μουρίνιο, παίζοντας και δεν παίζοντας στα χαφ, όντας και μη όντας πραγματικός "Αρχηγός" των Ρωμαίων. Αν πράγματι έχει βάση η φήμη που θέλει τον Μουρίνιο να αφήνει το δαχτυλίδι του στο κάθισμα του Πελεγκρίνι, στα αποδυτήρια του Ολίμπικο, η κίνηση αυτή δεν σηματοδότησε συμβολικά μόνο τον "πληγωμένο γάμο" και το άδοξο "διαζύγιο" του Πορτογάλου προπονητή με την ιταλική ομάδα, αλλά εκ των πραγμάτων προοικονόμησε την ανάσταση του τυπικού αρχηγού της Ρόμα και την στέψη του ως πραγματικού "Αρχηγού". Ο Πελεγκρίνι, τρόπον τινά, πήρε το δαχτυλίδι του πάλαι ποτέ προπονητή του και απέκτησε... "μαγικές δυνάμεις". Η Ρόμα αναγεννήθηκε μέσα από τις εντολές του Ντενιέλε Ντε Ρόσι και ο πρώτος που προσωποποίησε ετούτη την αναγέννηση ήταν ο Πελεγκρίνι.
Τί είναι λοιπόν ο Πελεγκρίνι;
Για εμένα, ο Πελεγκρίνι είναι πράγματι ο "Αρχηγός" της Ρόμα. Ο παίκτης που βρήκε τον ρόλο και τη θέση του (τις θέσεις του) υπό την καθοδήγηση του Ντε Ρόσι, στο ευέλικτο 4-3-3 που προτιμά ο Ιταλός προπονητής και πρώην θρύλος των τζιαλορόσι. Αν και στα "χαρτιά" ο Πελεγκρίνι φαίνεται να ξεκινά στην αριστερή πλευρά της τριάδας των μέσων (Πελεγκρίνι- Παρέδες- Κριστάντε), ο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής φαίνεται πως κινείται σε πολλά σημεία του γηπέδου, αγωνίζεται τόσο ως αμυντικό όσο ως επιθετικό χαφ, τρέχει στα δεξιά αλλά και στα αριστερά, ενώ ενισχύθηκε κατά πολύ η δημιουργική διάσταση του ρόλου του, κρατώντας περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια του, μοιράζοντας πάσες, αλλάζοντας θέσεις και εισβάλλοντας ανάμεσα στις γραμμές των μέσων και των αμυντικών των αντιπάλων, λειτουργώντας ως κρυφός σέντερ φορ ή "False Nine".
Οι επιθετικές του αρετές φάνηκαν πολύ μετά την έλευση του Ντε Ρόσι, γεγονός που όχι απλώς αναβάθμισε τον ίδιο τον παίκτη, αλλά και που έδωσε αγωνιστικές ανάσες και πολλαπλές επιλογές στην υπόλοιπη ομάδα. Με τον Πελεγκρίνι ως επιθετικό χαφ, οργανωτή και ενίοτε κρυφό κυνηγό, η Ρόμα μπόρεσε να απελευθερώσει τον Ντιμπάλα στα δεξιά, τον Ελ Σαραουΐ στα αριστερά, τον Παρέδες ως αμυντικό μέσο, αλλά και τους Κριστάντε και Μαντσίνι τόσο ως στόπερ όσο ως αμυντικούς χαφ.
Το δημιουργικό παιχνίδι περνάει από τον άξονα Παρέδες- Κριστάντε- Πελεγκρίνι, αφήνοντας πεδία κίνησης στους πλάγιους διεμβολιστές, Ντιμπάλα και Ελ Σαραουΐ, ενώ την ίδια στιγμή ο Λουκάκου παραμένει στην κορυφή της επίθεσης. Ο τελευταίος, πλέον δεν περιμένει τις μπαλιές του Ντιμπάλα ( -που ομολογουμένως έφτασε να δεινοπαθεί από τα σκληρά μαρκάρισμα των αντιπάλων του επί Μουρίνιο- ), αλλά δύναται να τροφοδοτηθεί τόσο από τον Αργεντινό "μάγο", όσο από τους Πελεγκρίνι, Ελ Σαραουΐ και Παρέδες.
Κοινώς, "άπλωσε την τράπουλα" ο Ντε Ρόσι και μεταμόρφωσε τη Ρόμα. Θεωρώ όμως ότι αυτό το "μοίρασμα της τράπουλας" εκκινεί από έναν σπουδαίο ( -και μέχρι πρότινος κρυμμένο- ) "Βαλέ" στο "μανίκι" του Ιταλού προπονητή. Ο "Βαλές" αυτός είναι ο πολυπράγμων και πολυθεσίτης, Λορέντζο Πελεγκρίνι.
Η ανάσταση της ομάδας σήμανε την ανάσταση του Πελεγκρίνι. Αλλά συνέβη και το αντίστροφο. Ο Πελεγκρίνι, ως αρχηγός της Ρόμα, παίρνει εντολές, αλλά και έμπνευση, από τον Ντε Ρόσι. Πιστεύει στον εαυτό του, ελέγχει το ματς, αναλαμβάνει περισσότερες πρωτοβουλίες και δοκιμάζει τα πόδια του. Τα σουτ του είναι πράγματι ποιοτικά και έχουν προσφέρει στη Ρόμα όμορφα γκολ και στιγμές ενθουσιασμού. Ένας τυπικός αρχηγός, για να είναι πραγματικός "Αρχηγός", πρέπει να διαθέτει προσωπικότητα και να εκπέμπει σταθερότητα. Και ο Πελεγκρίνι φαίνεται πως έχει καί προσωπικότητα, καί σταθερότητα.
Ο Ντε Ρόσι διέκρινε αυτό που δεν είδε ο Μουρίνιο στον νεαρό μέσο: Όχι απλώς τον ταλαντούχο και τον αφοσιωμένο στην ομάδα Πελεγκρίνι, αλλά τον άξιο "Αρχηγό" των Ρωμαίων.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ντε Ρόσι ξέρει όσο λίγοι τι θα πει να είσαι παίκτης της Ρόμα, αλλά γνωρίζει και όσο ελάχιστοι τι σημαίνει να είσαι "Αρχηγός" της Magica. Ο Πελεγκρίνι πλέον δεν είναι μόνο ο φιλότιμος παίκτης που φέρει το περιβραχιόνιο. Είναι ο άξιος "Αρχηγός" της Ρόμα. Εκείνος που δεν κουβαλάει απλώς το αυτοκόλλητο στο μπράτσο αλλά ο εκκολαπτόμενος ηγέτης που παίρνει τη συμβολική "σκυτάλη" από τα χέρια του Ντε Ρόσι.
Ο τελευταίος άλλωστε, δέχτηκε τη δική του "σκυτάλη" από τα χέρια του Τότι...
