Τα δάκρυα του Πισίλι είναι το μεγαλείο της Ρόμα !

  

   Με αφορμή τα δάκρυα συγκίνησης του νεαρού Πισιλι ήθελα απλά να υπενθυμίσω το γιατί ένας οπαδός της Ρόμα πρέπει να νοιώθει απόλυτα υπερήφανος. Είναι αυτη η μοναδικότητα στο συναίσθημα, είναι αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς χωρίς να είμαστε όμως αλλαζονες. 

  Είναι αυτό που μάθαμε από το τεράστιο Μπρούνο Κόντι και μετέπειτα από τον μεγάλο αρχηγό Φραντσέσκο τοττι αλλά και από τον ντε Ρόσι. Ότι η αγάπη προς την ομάδα αυτή αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Πάνω από συμφέροντα και χρήματα, πάνω από νίκες και ήττες, πάνω από πρόσωπα και πράγματα. 

   Δεν εξετάζω αν το ταβάνι είναι η τέταρτη η η πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα ή οι 16 και οι 8 στην Ευρώπη επειδή αυτό δεν θα μου αλλάξει την λατρεία προς αυτήν την ομάδα. Και αν κάποτε μετά από χρόνια με ρωτήσει το παιδί μου γιατί να γίνει και αυτό Ρόμα, θα έχω να του πω όλα τα παραπάνω. Όπως επίσης ότι στηριζόμαστε πάντα στις δικές μας δυνάμεις μακριά από σκάνδαλα και στησίματα. Και ας βρισκόμαστε πάμπολλες φορές αδικημένοι και πικραμένοι, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν. Ότι όταν βλέπεις στις εξέδρες του Ολίμπικο μικρά παιδάκια από ενός έτους και άλλα μεγαλύτερα να δακρύζουν από χαρά και συγκίνηση επειδή βρίσκονται εκεί, αυτό σημαίνει ότι αυτός ο οργανισμός όλα αυτά τα χρόνια κάτι πολύ καλό έχει δημιουργήσει. 

Για αυτό άσχετα από την εξέλιξη στα αγωνιστικά στο υπόλοιπο της σεζόν, το μόνο που αξίζει να πούμε είναι μια λέξη:

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. Και να είμαστε γεμάτοι από αυτήν που κάποιος ευλογημένος κάποτε μας έκανε Ρόμα !

Μύρων Γιαννακάκης.