Μαριλένα Καλόπλαστου στο Magicaroma.gr : Στη καρδιά ενός χειμώνα, η άνοιξη ενός έρωτα !
Λένε δεν μπορείς να γνωρίσεις μια πόλη αν δεν περπατήσεις τα στενά της. Λένε ότι ο πραγματικός παλμός της βρίσκεται μακριά από τα κεντρικά σημεία και τα landmarks της την ομορφιά των οποίων ρουφάνε αδηφάγα οι τουρίστες.
Ψάχνοντας κι εγώ ένα από αυτά τα must see της Ρώμης στο tripadvisor, βρέθηκα σε ένα στενάκι που δεν του έχει φερθεί καλά ο χρόνος. Όμως στο τέλος εκείνου του μικρού αδιέξοδου στεκόταν πεφήφανα ένα κόκκινος και κίτρινος τοίχος, στην καρδιά του οποίου μια μαύρη φιγούρα έδειχνε τον ουρανό.
Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις ποιο πρόσωπο κοσμούσε εκείνη την κάπως ξεχασμένη γωνία της πόλης. Ο αιώνιος Αυτοκράτορας που αγάπησε παθολογικά την ομάδα της. Ο capitano που "κούρσεψε" γήπεδα, κερκίδες και καρδιές και άφησε ένα κενό δυσαναπλήρωτο να κουβαλά -για λίγο- στις πλάτες του ένας άλλος σπουδαίος της Ρόμα (Ντανιέλε ντε Ρόσι). Μέχρι να φύγει κι αυτός και να ορφανέψει απότομα η Αιώνια Πόλη.
Ο Φραντσέσκο Τότι είναι ο λόγος που ένιωσα, χωρίς να το καταλάβω, συμπάθεια για τη Ρόμα. Κι όταν είδα εκείνη την τοιχογραφία στο "σπίτι" του, στο βασίλειό του σαν να ρθε να πολλαπλασιάστηκε ο θαυμασμός.
Αν θέλω βέβαια να είμαι ειλικρινής, θα πω ότι η καρδιά μου ανήκει στον Νότο και ο λόγος θα' ναι πάντα ο Ντιέγκο. Όμως εκείνη την ημέρα, για κάποια λεπτά, ξέχασα όλη την υπόλοιπη Ιταλία και κάθε σύλλογό της.
Θυμόμουν από πριν, με διαύγεια που μου προκαλεί εντύπωση, τον Μάη του 2017 όταν είπε αντίο. Εκείνη τη μέρα που μια ολόκληρη γενιά Ιταλών έκλαιγε κρατώντας στα γόνατα τους γιους και τις κόρες της. Κι όταν τα παιδικά μάτια απορημένα ρωτούσαν: "μπαμπά, γιατί κλαις;"
Εκείνοι απαντούσαν: "Γιατί είμαι ευτυχής που παρακολούθησα τον μεγαλύτερο Ρωμαίο και λυπημένος που δεν θα τον παρακολουθήσω ξανά".
Κι εκείνα τα λεπτά που στον χάρτη της Ιταλίας υπήρχε μόνο η Ρώμη και στον ποδοσφαιρικό της χάρτη μόνο η Ρόμα επανήλθαν. Όταν μπήκα στον περιβάλλοντα χώρο του Ολίμπικο για ένα σχεδόν αδιάφορο παιχνίδι με την Σαμπντόρια λίγο πριν αποχαιρετήσει το 2021.
Η αργοπορία μου με έφερε στριμωγμένη έξω από τα κιγκλιδώματα με μερικές ακόμα δεκάδες τζιαλορόσο οπαδών που είχαν μάλλον τσακωθεί με την συνέπεια και έτρεξαν τελευταία στιγμή κοντά της. Και σαν να απολογούνταν για αυτή τους την αργοπορία, άκουσα -για πρώτη φορά- να της κάνουν ερωτική εξομολόγηση ενώνοντας τη φωνή τους με τις υπόλοιπες 40.000 και πλέον φωνητικές χορδές όσων είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους στην εξέδρα.
Και ύστερα μπήκα στο γήπεδο και είδα πόσοι είχαν δώσει το παρόν εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη με κασκόλ και σκούφια να παλεύουν με τις χαμηλές θερμοκρασίες. Και με πόση, σχεδόν μαζοχιστική διάθεση, έγδερναν τον λαιμό τους φωνάζοντας για εκείνη.
Και αφότου έφυγα ήξερα τι είχε συμβεί και ο έρωτας πιστοποιήθηκε όταν για μια βδομάδα πληκτρολογούσα μανιωδώς στο Youtube: Roma anthem Olimpico και το άφηνα να παίζει με τις ώρες για να μεταφέρομαι ξανά εκεί, μπροστά στον ρημαγμένο κόκκινο και κίτρινο τοίχο με τη μαύρη φιγούρα του Τότι....
