Σαν σήμερα πριν 7 χρόνια το ντεμπούτο του Πελεγκρίνι με την πρώτη ομάδα !
Ήταν 22 Μαρτίου του 2015 όταν ο 18χρόνος τότε Πελεγκρίνι πέρασε ως αλλαγή στον αγώνα των Τζιαλορόσι με την Τσεζένα στα πλαίσια διεξαγωγής του Ιταλικού πρωταθλήματος, ο οποίος μάλιστα ήταν και νικηφόρος με τελικό σκορ 1-0.
Γεννημένος στην Ρώμη εντάχθηκε στο δυναμικό των ακαδημιών της Ρόμα το 2007. Παρέμεινε στην ομάδα μέχρι το 2015 που για δύο χρόνια φόρεσε την φανέλα της Σασουόλο. Αυτό το διάστημα ήταν αρκετό για να καταλάβει τόσο ο ίδιος όσο και η διοίκηση της Ρόμα ότι ο Πελεγκρίνι έχει να προσφέρει πολλά στην ομάδα της καρδιάς του. 'Ετσι το καλοκαίρι του 2017 η Ρόμα πλήρωσε τη ρήτρα επαναγοράς των 10 εκατομμυρίων ευρώ, η οποία περιλαμβανόταν στη μεταγραφική συμφωνία του Πελεγκρίνι με τη Σασουόλο, για να τον φέρει πίσω στη Ρώμη με πενταετές συμβόλαιο. Η απόφαση αυτή φαίνεται ότι ήταν απο τις καλύτερες που έχει λάβει η ομάδα καθώς ο Ιταλός εκτός απο αρχηγός είναι πλέον ένας απο τους σημαντικότερους παίκτες της Ρόμα. Με πάθος, αφοσίωση και κυρίως αγάπη για αυτή την ομάδα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να πετύχει κάθε φορά το ύψιστο δυνατό αποτέλεσμα.
Ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξη του :
”Όταν γεννιέσαι στη Ρώμη, τα είδωλά σου είναι οι παίκτες της Ρόμα, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Σίγουρα ο Φραντσέσκο και ο Ντανιέλε, τους οποίους τότε είχα την καλή τύχη να συναντήσω, ήταν τα σημεία αναφοράς μου, ως παιδί. Η οικογένειά μου είναι Ρόμα, όλοι. Οταν βλέπαμε έναν αγώνα μαζί, τα συναισθήματα, το άγχος να κερδίσουμε, η αγάπη, μας ένωναν ακόμα περισσότερο. “Ήμουν δεκαέξι χρονών. Κάναμε τις ιατρικές εξετάσεις μας. Εκείνη τη φορά όμως κατάλαβα αμέσως ότι κάτι ήταν παράξενο. Έμεινα με τους γιατρούς για τρεις ώρες. Νόμιζα ότι είχα πάρα πολλούς ακανόνιστους καρδιακούς παλμούς. Τους ρώτησα τι μπορώ να κάνω. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω να παίζω για έξι μήνες. Πέρασα τέσσερις μήνες περιμένοντας, έκανα προσευχές ελπίζοντας ότι ο ακανόνιστος καρδιακός παλμός θα ξεθωριάσει. Μια μέρα συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα είχε τελειώσει.Έτσι απλά, ξαφνικά. Σύντομα επιστρέφω στο γήπεδο και στο πρώτο παιχνίδι μου, τραυματίζομαι. Έξι εβδομάδες έξω. ΤΙ ΝΑ ΠΩ… Εκείνη η περίοδος με πείσμωσε ακόμα περισσότερο ότι το ποδόσφαιρο ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω. Μετά από όλα όσα περνούσα δεν ήθελα ποτέ να σκεφτώ τίποτα άλλο, δεν θα μπορούσα να είχα θυσιάσει περισσότερα, δεν θα μπορούσα να έχω δώσει περισσότερα. Εκείνη τη στιγμή περισσότερο από ποτέ, ήξερα τι θα μπορούσε να είναι η ζωή χωρίς το ποδόσφαιρο. Επίσης έπαιξα για την Ρόμα. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό…Καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί που μεγάλωσε στην Ρώμη! Δεν είχε να κάνει με την δουλειά, το χόμπι ή την καριέρα. Για μένα, το να παίζω για την Ρόμα ήταν το παν. Όταν έβαλα τα παπούτσια μου για πρώτη φορά, ονειρεύτηκα να παίζω μπροστά στους οπαδούς της Ρόμα, στο Ολίμπικο. Κάθε μέρα λέω στους συμπαίκτες μου τι σημαίνει να παίζεις για την Ρόμα. Αυτό δεν είναι εργοστάσιο ταλέντων, δεν είναι το βήμα για να πας σε μεγαλύτερη ομάδα. Επειδή μεγαλύτερη ομάδα δεν υπάρχει. Τον Τόττι, συνήθιζα να τον θαυμάζω στο γήπεδο. Παρακολουθούσα όλα όσα έκανε και ονειρευόμουν να γίνω μια μέρα σαν αυτόν. Κάποτε ήρθε κοντά μου και μου είπε… ”Είσαι καλός.” Δεν κοιμήθηκα για τρεις μέρες. Παίζω στην Ρόμα σήμερα και είμαι αρχηγός. Ποτέ δεν θα γίνω Τόττι, αλλά συνειδητοποίησα αυτό το όνειρο που είχα ως παιδί. Όταν έπαιζα μπάλα και έπαιζε η Ρόμα, έκλεινα τα μάτια και φορούσα αυτή την φανέλα. ”
Τζένη Παπαδοπούλου
