Τότε έγινα Ρόμα, μέχρι αυτό το βράδυ νόμιζα ότι ήμουν !!!

      

Με πολύ αγάπη για το νέο www.magicaroma.gr Στέλιος Πρέκας 

 Η παρακάτω ιστορία από τη ζωή μου είναι μια ιστορία που δημιούργησε μια μεγάλη αγάπη και μια μεγάλη φιλία. Και αυτά με βάση μια άλλη μεγάλη αγάπη που έχω από μικρό παιδί: Το ποδόσφαιρο.
Τη Ρόμα την ήξερα και τη συμπαθούσα πάντα σαν ομάδα. 'Αρχισα να την ακολουθώ και να την παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον όταν εμφανίστηκε ένα μεγάλο ταλέντο στην ομάδα. Ο μετέπειτα ιστορικός καπιτάνο Φραντσέσκο Τότι. Η αγάπη για αυτή την ομάδα μεγάλωνε συνεχώς . Μετά ήρθε και ο Μπατιγκόλ και το γλυκό έδεσε .

 Ήμουν Ρόμα. Την έβλεπα και την παρακολουθούσα συνέχεια. Μέχρι που ήρθε το καλοκαίρι του 2003 και γνώρισα στη Σαντορίνη(τόπος καταγωγής μου)το Φλάβιο .Ιταλός από τη Ρώμη και τιφόζι της Ρόμα. Εργαζόταν ως αντιπρόσωπος τουριστικού πρακτορείου. ''Χτίστηκε΄΄ μια απίστευτη φιλία μεταξύ μας η οποία συνεχίστηκε και μετά το τέλος του καλοκαιριού που ο Φλάβιο έπρεπε να επιστρέψει στη Ρώμη.Την ημέρα που έφευγε του έδειξα τα εισιτήρια που είχα κλείσει για Ρώμη. Έτσι δώσαμε ραντεβού για το Φιουμιτσίνο τρεις εβδομάδες μετά. Χωρίς να το ξέρω είχα κλείσει πενταήμερο με το γουίκεντ εναντίον της Λάτσιο. Απίθανη σύμπτωση.

 Όταν έφτασα Πέμπτη απόγευμα στη Ρώμη ο Φλάβιο με παρέλαβε από το αεροδρόμιο με το Wrangler του και μου ανακοίνωσε ότι το ντέρμπι είναι sold out. Οπότε θα έμπαινα με το διαρκείας ενός φίλου του. Στην CURVA SUD. Έτσι έρχεται η ημέρα του αγώνα. Από το πρωί όλη η πόλη ήταν στο πόδι. Στο Ολίμπικο ξεκινήσαμε να πάμε με το Wrangler του Φλάβιο. Ήμασταν τέσσερα άτομα. Εγώ, ο Φλάβιο, ο Μάσιμο και ο Άτζελο . Παρκάρουμε και αρχίζουμε τον ποδαρόδρομο. Πάνω από είκοσι λεπτά περπάτημα.

 Στο δρόμο καθώς πηγαίναμε για το γήπεδο κάναμε μια μεγάλη στάση. Ήταν η στάση για να αγοράσουμε κασκόλ. Κασκόλ για μένα . Διαλέγω ένα κασκόλ και δε με άφησαν να το πληρώσω. Το πιάνει ο Μάσιμο να μου το φορέσει στο λαιμό και ο Φλάβιο μου λέει:  "ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΡΟΜΑ". 

 Μετά από λίγα λεπτά μπαίνουμε στο Ολίμπικο. Πραγματικά μεγάλο γήπεδο και παρόλο που ήθελε πάνω από μια ώρα για να ξεκινήσει ο αγώνας οι εξέδρες ήταν σχεδόν γεμάτες . Μέχρι να ξεκινήσει ο αγώνας οι οπαδοί και των δυο ομάδων δε σταμάτησαν λεπτό . Ζέσταμα, παρουσίαση ομάδων.... Πανικός, ζητωκραυγές, τραγούδια, γιουχαρίσματα σε ότι είχε σχέση με τη Λάτσιο . Μέχρι που ξεκίνησε και ο αγώνας το πάθος και ο φανατισμός της εξέδρας δε σταματούσε με τίποτα και αυτό με ξετρέλενε με πάθιαζε περισσότερο και ας μη καταλάβαινα τι λέγανε.

 Ο αγώνας ήταν σκληρός με δυνατές μονομαχίες. Η Ρόμα ανώτερη από τη Λάτσιο αλλά όσο κυλούσε ο χρόνος δεν έδειχνε ότι θα έμπαινε γκολ . Κυρίως από τη Λάτσιο που πιο πολύ έπαιζε για να μη χάσει παρά να νικήσει.

 Η δίψα του κόσμου όμως επέμενε  για τη νίκη και το πολυπόθητο γκολ το οποίο λίγο μετά το 80' ήρθε και με εκπληκτικό τρόπο. Εκτέλεση φάουλ από τα πλάγια και τακουνάκι στον αέρα από  τον Αμαντίνο Μαντσίνι. Το τι έγινε δεν μπορώ να το περιγράψω μέσα από λέξεις !! Απλά θυμάμαι ότι χωρίς να το καταλάβω πως είχα βρεθεί κάτω στα πλέξιγκλάς και έβλεπα το Ντανιελίνο μπροστά μου να χτυπάει τα πλέξιγκλάς με πάθος και μανία . Η Λάτσιο ανοίγεται για να ισοφαρίσει και η Ρόμα βρίσκει χώρο και με μια σεμιναριακή αντεπίθεση στο 86' με 87' τελειώνει το παιχνίδι με γκολ του Έμερσον, 2-0 και πανζουρλισμός . Χαμός μέχρι τη λήξη του αγώνα.

Τότε κατάλαβα τι θα πει να είσαι Ρόμα. Γιατί τότε έγινα Ρόμα !!! Μέχρι αυτό το βράδυ νόμιζα ότι ήμουν Ρόμα.

                                                                       FORZA ROMA.