Ρόμα, όσο υπάρχει μνήμη!

 Δεν θυμάμαι πότε έγινα Ρόμα. Κι αυτό ίσως, επειδή με θυμάμαι ανέκαθεν να είμαι Ρόμα. Έχω στη μνήμη μου αποσπασματικούς λόγους που –λογικά σε ένα χρονικό σημείο- πρωτοπροσδιορίστηκα Ρόμα. Ένας βασικός ήταν ο Αγκοστίνο Ντι Μπαρτολομέι. Με συνάρπαζε το πώς εκτελούσε τα πέναλτι χωρίς να πάρει φόρα. Μου φαινόταν, τότε που ήμουν μικρό παιδί, ασύλληπτος ο τρόπος. Στα απαίδευτα μάτια μου ο Άγκο έμοιαζε με έναν ζογκλέρ, που εξαφάνιζε την μπάλα από τη βούλα και μεμιάς την εμφάνιζε στα δίχτυα του αντιπάλου. Προσπαθούσα να τον μιμηθώ στην οδό Πατρόκλου που πέρναγε μπροστά από την εξώπορτα του σπιτιού μου, με την μπάλα του Θανάση. Το τόπι δεν έφτανε ούτε μέχρι τον φράκτη του κυρ Γιώργη που ήταν στα τέσσερα μέτρα και προστάτευε τα ζαρζαβατικά του από εμάς τους σύγχρονους Βησιγότθους, όπως μας αποκαλούσε.


 Ο Ντι Μπαρτολομέι ήταν για μένα ένας μικρός θεός, που με σημάδεψε ανεπανόρθωτα, αλλά και με πλήγωσε. Στην πραγματικότητα, με συγκλόνισε το γεγονός πώς το ίδιο ακαριαία με τις εκτελέσεις του, έδωσε τέλος στη ζωή του το 1994. Σχεδόν όταν είχε αρχίσει να αντικαθίσταται στη μνήμη μου από άλλους γητευτές των ποδοσφαιρικών ευαισθησιών μου, ήρθε αυτή η αποφράδα μέρα να μου θυμίσει από πού ξεκίνησαν όλα και να πληγώσει την πρώτη νιότη μου. Δεν είχα κλάψει –ακριβώς- δέκα χρόνια νωρίτερα όταν στο Ολίμπικο η ομάδα έχασε στα πέναλτι την κορυφή της Ευρώπης από τη Λίβερπουλ. Στις 30 Μαΐου του 1984 ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, στις 30 Μαΐου του 1994 ήταν ένα σοκ που με έκανε να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Έφυγε έτσι απλά ο πρώτος μου τζαλορόσι ήρωας, με τον οποίο είχα θυμώσει όταν αμέσως μετά από εκείνον τον τελικό του Κυπέλλου


 Πρωταθλητριών είχε αποχωρήσει για τη Μίλαν. Όμως, δεν μπορούσα, παρά να τον συγχωρήσω στη συνέχεια και στο τέλος να θρηνήσω την απώλειά του. Ήταν εκείνος που είχε πιει το πρώτο γάλα της Λύκαινας. Ήταν ο άμεσος μυθολογικός απόγονος του Αινεία. Η χρονική απόκλιση των 33 αιώνων από την ενδεχόμενη ύπαρξη του μαχητή της Τροίας με αυτή του Άγκο είναι απλώς μια λεπτομέρεια. Για μένα αυτός ήταν ο ιδρυτής της Ρόμα, ο Ρωμύλος της αυτοκρατορίας των δικών μου, των εντελώς δικών μου, συναισθημάτων. Αυτός είναι στην πρώτη σελίδα του ποδοσφαιρικού μου άλμπουμ, ανεξάρτητα αν περισσότερες από τις μισές έχουν καλυφθεί πλέον από την πιο επιδραστική μορφή του αθλήματος, τον αιώνιο Καπιτάνο. Σε αυτή τη ζεστή γωνιά λέω να ασχοληθώ με αρκετούς από το παρελθόν και το παρόν. Πόσο νόημα απέκτησε ο χρόνος με τις πληθωρικές μορφές των Μπρούνο Κόντι, Ρομπέρτο Προύτσο, Σεμπαστιάνο Νέλα, Πάολο Ρομπέρτο Φαλκάο, Τονίνιο Σερέζο, Τζουζέπε Τζανίνι, Καφού, Αλνταΐρ, Αεροπλανίνο, Μάρκο Ντελβέκιο, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Νταμιάνο Τομάσι, Ντανιέλε Ντε Ρόσι, Καπιτάνο και τόσων άλλων! Είναι ωραίο να είσαι Ρόμα. Πρέπει να ήμουν πάντα. Τουλάχιστον, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν και παραμένω...

  Χρήστος Σαράντος